ฉันโบยบินไม่ได้อีกด้วยเพราะกลัว
จะเจ็บตัวอีกครั้งเช่นคราก่อน
แม้หลบอยู่ใต้เงาไม้ไม่เปียกปอน
แต่ยังนอนหนาวกายไร้คนดูแล
หวังทุกครั้งหลังจากตื่นจากคืนนี้
ใจกายที่เจ็บปวดหายจากบาดแผล
แต่ตื่นมาทุกครั้งยังอ่อนแอ
ไม่กล้าแม้จะกางปีกเพื่อบินไป
มองตัวเองทุกครั้งหลังจากตื่น
ผิดหวังคนไห้สะอื้นไม่เอาไหน
หลบตาไม่กล้าเผชิญกับสิ่งใหม่
แล้วเมื่อไหร่ใจจะได้โบยปีกบิน.
No comments:
Post a Comment