"....นายนิรนามคนนี้
ฉันสบตาเขาในกระจกรถไฟ ขณะที่เรามองทอดสายนาออกไปทางหน้าต่างขณะที่กระจกปิดอยู่ เราเห็นเงาซึ่งกันและกัน เขาจ้องฉัน และฉันก็จ้องเขา
ฉันไม่คิดจะหลบสายตา เพราะคิดว่าเขาอาจจะมองข้างนอกอยู่ บางทีกระจกอาจสะท้อนมุมผิดเพี้ยนไป ฉันจึงจ้องลึกลงไปในสายตของเขาอย่างดำดิ่ง
และเขาก็ไม่หลบสายตา เรามองซึ่งกันและกันนิ่ง เนิ่นนาน
มันไม่ใช่แรงดึงดูด ความบังเอิญ หรือว่าสิ่งใด แต่เป็นการสบตาที่ลืมไม่ลง
แต่ที่สุดแล้วก็คงเป็นแค่เรื่องปกติธรรมดาๆของนักท่องเที่ยว ที่จะสบตากันโดยบังเอิญให้ใจเต้นโครมคราม และก็ต้องตัดสินใจแจย่างรีบด่วนว่า
จะละสายตาเมื่อไร ควรจะพยายามสบตากันอีกครั้งหรือไม่ และถ้าทำไปแล้วจะได้อะไร นอกจากทิ้งหัวใจไว้กับคนแปลกหน้า
พระเจ้า ! อย่าเล่นตลกับนักเดินทางได้ไหม"
คุ้นๆมั้ย ? เหมือนกับเคยเกิดขึ้นตอนนั่งรถไฟจากเวียนนา ไป Salzburg
No comments:
Post a Comment